Ze had ook eens een idee…

Maandag hadden we bezoek. Bonnie Zee en Tita (tante) kwamen langs om Kleine Man te zien. Zij wonen beide aan de kust en kunnen dus niet zomaar even snel binnenspringen. Ik zou voor verse pistolets en beleg zorgen en aangezien het lekker weer was – fris, maar droog – besloot ik de fiets te nemen. Kleine Man vindt het namelijk geweldig op de “fis”! Helmpje op, karretje aanpikken en weg waren we.

Eerst een stop bij de bakker. Die had gelukkig nog wel pistolets, maar geen sandwiches meer en natuurlijk ook geen beleg. Verder door dus naar de supermarkt voor de rest van mijn lijstje. Kleine Man vond het daar super: voor een keer moest hij niet in het winkelwagentje, want zoveel hadden we toch niet nodig. De knopjes van de koeltoog waren dus niet veilig en met het schaamrood op mijn wangen mompelde ik excuses naar de kassabediende wanneer ik hem weer inschakelde… Daarna de helft van mijn karretje er weer eruit halen, want lijm, een appel en een boekje hadden we niet nodig – ook al dacht Kleine Man van wel. Na het afrekenen nog drie rondjes rond de kassa en dan konden we eindelijk weer naar huis.

Net om de hoek gebeurde het dus, nog geen 100 meter van onze voordeur. Ik hoor een *bonk* en daarna geschraap. Een paar tellen later zie ik – zoals je in komische films soms ziet gebeuren – een wieltje ons voorbij rijden en tot stilstand komen tegen de zijgevel van een huis. Ik zou gezworen hebben dat het me uitlachte! Ik kijk achterom en merk op dat het MIJN wieltje is. Achteraf gezien best wel grappig natuurlijk, maar op het moment zelf kon ik wel huilen van frustratie! Daar stond ik dan, met de fiets in de hand, Kleine Man achterop en een karretje zonder wiel… Ik kon geen kant meer op. Doordat het karretje volgeladen was, kon ik het met één hand niet recht houden en zonder wiel kreeg ik het niet meer vooruit. Gelukkig kwam de eigenaar van het huis waarvoor we stonden net thuis en die probeerde nog het onding te maken, maar zonder vijsje bleef dat wiel niet zitten natuurlijk! Ik mocht mijn karretje wel even laten staan terwijl ik de fiets naar huis bracht.

Daarna te voet met Kleine Man terug – Lief was gaan werken, dus ik kon hem niet alleen thuis laten – om dat lompe ding op te pikken. Natuurlijk wilde Kleine Man niet netjes naast mama wandelen, bloempjes kijken, muurtjes aanraken en vooral oversteken naar het braakliggend terrein aan de overkant van de straat! Tot vijf keer toe heb ik het karretje moeten neerzetten om achter hem aan te hollen – hij vond het hilarisch! Wat dus een uitstapje van een half uur moest worden, heeft me drie keer zo lang gekost…

NOOIT ga ik nog met de fiets en een karretje naar de winkel!