Met deze titel (zonder #2 uiteraard) begon mijn blogavontuur 3 jaar geleden. Het was geen kleinigheidje, ik had lang genoeg nagedacht over de pro’s en contra’s, wel tien keer geschreven en herschreven, de heuse berg die me er altijd van had weerhouden om te bloggen, beklommen en overwonnen door op die “publiceer”-knop te duwen.
Over het algemeen was ik een tevreden blogster. Ik deed het graag, leerde nieuwe leuke mensen kennen, begon mijn draai te vinden in mijn schrijven. En ergens in 2017 doofde Myrea’s Musings toch heel stilletjes uit. Gek genoeg was dat op een moment waarop ik part-time werkte, je zou zelfs kunnen zeggen dat ik méér vrije tijd had! Jammer genoeg waren er voldoende andere taken die daardoor op mijn prioriteitenlijstje terecht kwamen en de fut en zin om nog achter het kleine schermpje te kruipen wanneer Kleine Man eindelijk sliep, waren er gewoon niet.
Time goes by en voor je het weet zijn we alweer 2 jaar verder. En opnieuw zie ik die reus van een berg weer voor me: ga ik verder met bloggen? Begin ik opnieuw of zet ik hier gewoon verder alsof er niks gebeurd is? Kan ik mezelf ertoe brengen om weer regelmatig een post uit mijn mouw te schudden? Zijn er nog mensen die af en toe komen kijken en zich dan afvragen of ik niet ergens in een of andere goot lig?
Behalve dat ik weet dat ik toch nog steeds een dak boven mijn hoofd heb, kan ik zelf (nog) geen antwoord verzinnen op de andere vragen… Helaas heeft niemand een (100% betrouwbare) glazen bol, niemand weet hoe de toekomst eruit gaat zien, dus misschien moet ik maar gewoon, stapje voor stapje, gewapend met goede klimuitrusting, beginnen aan die berg. En dan zien we wel waar dit pad naar leidt…
Myrea's Musings 